"Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά δεν είμαι και τόσο του... έντεχνου για να στέρξω να ακούσω το άλμπουμ αμέσως μόλις το πήρα στα χέρια μου. Αλλωστε, με τις ντάνες των ξένων cd να φαντάζουν απειλητικές μπροστά μου και λαμβάνοντας υπόψη τη φυλλοξήρα που έχει πέσει στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού τα τελευταία χρόνια, δεν υπήρχε κάτι να με εξιτάρει, να με ιντριγκάρει. Κάτι που θα μου έκανε κλικ ώστε να ακούσω τη «Νεροποντή», την καινούργια δουλειά του Ιωαννίδη. Μέγα λάθος. Κι αν ο χρόνος δεν ήταν σχετικός, θα έλεγα πως τζάμπα έχασα τόσες μέρες.
Το cd είναι καταπληκτικό. Τόσο καλό που αν δεν άκουγα την ελληνική γλώσσα αποκλείεται να πίστευα πως προέρχεται από Ελληνα καλλιτέχνη. Σούπερ. Με εναλλαγές ρυθμών, με φοβερές μουσικές, με απρόβλεπτη εξέλιξη. Lost in space με άλλα λόγια. Ενας ολόκληρος καινούργιος μουσικός κόσμος. Μέχρι και χιούμορ με ψαλμωδίες κάνει ο Αλκίνοος. Εχει βέβαια και εξαιρετικούς καλλιτέχνες να τον πλαισιώνουν, από τον Μιχάλη Καπηλίδη στα ντραμς και τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βουλγαρικής Εθνικής Ραδιοφωνίας, μέχρι τη Σόνια Θεοδωρίδου, λιτή και απέριτη στα φωνητικά. Αλλά, το βασικότερο είναι η έμπνευση. Κι αυτή βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Μου έφερε στον νου το «Ρεμπέτικο» του Ξαρχάκου. Τότε, πιτσιρικάς ακόμα, άκουγα φανατικά μόνο ξένα τραγούδια. Μέχρι που αγόρασα το διπλό βινίλιο με τη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου. Εκανα μέρες μέχρι να καταφέρω να περάσω στη δεύτερη πλευρά τού (πρώτου) δίσκου. Την άκουγα ξανά και ξανά. Τόσο πάθος, τόσο πολύ εντυπωσιάστηκα. Δεν συγκρίνω καταστάσεις, ούτε βέβαια εποχές, αλλά δίχως αμφιβολία ο Αλκίνοος έφτιαξε έναν από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους των τελευταίων ετών."
No comments:
Post a Comment