Shuffle: ON

These are the ten first songs that played in my iPOD with Shuffle ON.

Divorced with the Melvins - TOOL
My mind is ramblin' - BLACK KEYS
I bet you look good on the dance floor - ARCTIC MONKEYS
Help me - STEREOPHONICS
Processed beats - KASABIAN
Streets of Laredo - JOHNNY CASH
You're all i have - Snow patrol
Poison arrow - SONIC YOUTH
Dio - TENACIOUS D
Squalor victoria - THE NATIONAL

New sounds - Band of Skulls

This band was formed in Southampton,a city south of England,and its sound reminds a bit of the White Stripes in the earlier years.Their first album is titled "Baby darling doll face honey" and is amazing...

Useless information

The first album recorded and launched in compact disc is said to be Bruce Sprinsteen's "Born in the USA" in 1984.However,the title of the first album ever released in CD is also claimed by Billy Joel's "52nd Street" in 1984.

I don't know which is the true story,but i know that the first time i listened to music from a CD was in 1996...

New sounds

Spinerrette is the new band of Brody Dalle-Homme,ex-singer of the punk group "The Distillers" and wife of Joshua Homme("Queens of the Stone Age" frontman). Brody comes up with a different music style compared to what we were used with The Distillers and it is natural since she is older,more mature and a mother of a 3-year old child.

Useless information

The top selling album ever in Australia is "Whispering Jack" by John Farnham selling more than 1.680.000 copies(42x platinum).

Julien...

Invaders must die

Chase the...Devil

One of Jamaica's best and provocative lyricists is without doubt the man we know as Max Romeo, a singer who gave us such enduring songs as the PNP-used 'Let The Power Fall On I', 'Chase The Devil', 'Public Enemy Number One', 'No Joshua No', 'Macabee Version' and 'Three Blind Mice', which are too few to mention here and hardly even scratching the surface of a vast catalog of classic music from the so-called golden era of Jamaican music. In the mid seventies he cut two albums which could easily be regarded as milestones, namely 'Revelation Time' and the Lee Perry-produced 'War In A Babylon'. Two outstanding contributions that will, most likely, remain in print for as long as coming generations will investigate what went on in the the music's glorious past. But he began, solo, in a filthy and rude manner, 'Wet Dream' was exactly about what you would believe such a title would be about; some the most elementary and natural of our needs and pleasures, sung in a suggestive way that the skinheads found to their liking and supporting at the time, 1969, and thus making it into a big novelty hit around the UK and kick-starting our artist's overseas career after he had called it quits with groups like the Emotions and the Hippy Boys on Jamaican ground. But he had to reconsider the direction his career was taking, and so he chose the cultural side of things, which proved right in the long run and to be one of the most interesting developments in Jamaican songwriting from the early seventies onwards.

www.reggae-vibes.com

PJ Harvey (DnB is not my style)

During the early-'90s alternative rock explosion, several female singer/songwriters rose to prominence, but few were as distinctive or as widely praised as Polly Jean Harvey. Over the course of three albums, Harvey established herself as one of the most individual and influential songwriters of the '90s, exploring themes of sex, love, and religion with unnerving honesty, dark humor, and a twisted theatricality. At the outset of her career, she led the trio PJ Harvey, who delivered her stark songs with bruisingly powerful, punkish abandon, as typified by her 1992 debut, Dry. Following the noisy, uncompromising follow-up, Rid of Me, the trio fell apart, and PJ Harvey became the sole property of Polly Harvey. Her next record, 1995's To Bring You My Love, became her mainstream critical breakthrough, confirming her status as one of the cornerstone figures of '90s alternative rock.

(new.music.yahoo.com)

The White Stripes - Jolene

Meg White and John Gillis are The White Stripes - a guitar player/singer songwriter and his ex-wife drummer. John Gillis is of course now better known as Jack White, and the couple are now known as brother and sister, a bizarre untruth peddled by the group for reasons that remain unclear. They lack a bass player of course, something many fans and critics have concentrated upon. Rather no bass player than a bass player playing out of step funk lines going 'dink dink dink' as many hard rock groups seem to employ! But then, The White Stripes aren't a hard rock group. They are very much rooted in the alternative scene with added blues influences ala John Spencer Blues Explosion. The White Stipes wear red and white ( and black ) matching clothing and have a burning desire for recognition and fame quite unlike the scene from which they were brought. But, anyways....sex, lies and videotape out of the way, what's the album like? Well, we open with booming, very primitive primal sounding drums and guitar straight out of the Seventies. Then the whole thing explodes in distortion - the singer is barely legible in terms of words sung, but sounds on the edge, as the whole song does. Its strangely exciting in its amateurishness, even if Jack White does sound uncannily like Robert Plant in places.

Mindblower

The budos band

Rub a dub style

Dennis Brown, the “Crown Prince of Reggae” who had suffered from having just one lung, died on 1 July 1999 at the age of 42, from pneumonia. He leaves a wife and 13 children.

Beginning his musical career at 9 years of age, by the time he had reached 12, he had become a full member of Bryon Lee’s “Dragonaires”. A visit to Studio One at the age of 12 resulted in his first hits, the singles "No Man Is an Island" and "If I Follow My Heart".

In a career that spanned 4 decades, Dennis worked with many of reggaes top names, beginning with Coxon Dodd at Studio One, going on to work with such artists and producers as Winston (Niney) Holness, Joe Gibbs, Derrick Harriott, Herman Chin-Loy, Sidney Crooks, Prince Buster, Randy's, Phil Pratt and GG Ranglin.

The list goes on with Clive Hunt and Willie Lindo, engineer Errol Thompson, Sly & Robbie, Gussie Clarke, Tad Dawkins, Trevor Bow, Bunny Lee and Delroy Wright. In the 90’s Dennis worked with such luminaries as Junior Reid, Black Scorpio, Michael Bennett, and who can ever forget the legendary sides cut with Big Youth back in the 70’s.

After the recut “Money in My Pocket” hit the pop charts in England during the late 70’s, he moved to London and stayed for many years. This resulted in many hits and a contract with A & M Records. In 1994 he was nominated for a Grammy for the album “Light My Fire”.

Dennis Brown died on Thursday July 3rd 1999 of pneumonia/respiratory failure, while a patient at the University Hospital of the West Indies.

In the days leading up to Dennis’ funeral, a reported 10,000 mourners (right) filed past the casket. Later, crowds watched a tribute at the National Arena, which included performances from Maxi Priest and Shaggy, as well as an appearance from his five sons.

Jamaican Prime Minister Patterson led the eulogies while Dennis Brown became the first entertainer to be buried in the National Heroes.

Known as Bob Marley’s favorite singer, he released over 60 albums and 300 singles in 26 years.

Anti-Babylon

Το λεξικό ενός Rastafari "Babylon"
Η Βαβυλώνα είναι η κοινωνία των λευκών. Βαβυλώνιοι είναι οι εξουσιαστές

"Zion"
Από το αντίστοιχο Σιών. Η Γή της Επαγγελίας. Η Αφρική γενικότερα και η Αιθιοπία ειδικότερα

"Farao"
Οι καπιταλιστές ηγέτες.

"Pirates"
Οι δουλέμποροι

"Rudies"
Οι επαναστάτες, αγενείς νεαροί του Kingston.

"Ganja"
Η μαριχουάνα. Αναφέρεται και ώς Herb.

"Jah"
Ο θεός. Προσσωνύμιο και του αυτοκράτορα Selassie.

"Isralites"
Οι άνεργοι περιπλανώμενοι μαύροι. Λέγονται και sufferers.

"Dread"
Τρομερός. Σημαίνει την αντίδραση σε κάθε εξουσία.

"Dreadlocks"
Οι Rastafaris. Από το dread και το lock (κοτσίδα). Λέγονται επίσης και locksmen.

"Congo Bongo"
Ο θρησκευόμενος Αφρικανός.

"Natty"
Οι νεαροί Rastafaris.

"I and I"
Έκφραση που σημαίνει «Εγώ και ο θεός», επειδή ο θεός είναι μέσα μας κι εμείς ανήκουμε στο θεό.

"Ras Tafari"
Ras στα αμαρικά είναι το στέμμα ή ο πρίγκιπας. Tafari Makonnen ήταν το οικογενειακό όνομα του Haile Selassie.

"Elders"
Οι πρεσβύτεροι των Rastafarians, αυτοί που ανήκουν χρόνια στο κίνημα.

"Maroons"
Οι φυγάδες μαύροι σκλάβοι που που έφτιαξαν τις δικές τους κοινότητες στις Δυτικές Ινδίες, κρατώντας τις παραδόσεις της Αφρικής.

"Baldhead"
Οι λευκοί, επειδή κουρεύουν τα μαλιά τους.

"Shanty Towns"
Οι παραγκούπολεις στις οποίες ζούσαν οι μαύροι κάτω από άσχημες συνθήκες.

"Ital ή I-Tal"
Η δίαιτα των Rastafarians. Περιελάμβανε κυρίως ανεπεξέργαστη τροφή, φυτικά συστατικά και καθόλου αλάτι.

"Nyabinghi"
Σήμαινε κυρίως τις θρησκευτικές τελετές αλλά και το σύνολο, τη σύναξη των Rastafaris.

Νέα πράγματα

"Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά δεν είμαι και τόσο του... έντεχνου για να στέρξω να ακούσω το άλμπουμ αμέσως μόλις το πήρα στα χέρια μου. Αλλωστε, με τις ντάνες των ξένων cd να φαντάζουν απειλητικές μπροστά μου και λαμβάνοντας υπόψη τη φυλλοξήρα που έχει πέσει στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού τα τελευταία χρόνια, δεν υπήρχε κάτι να με εξιτάρει, να με ιντριγκάρει. Κάτι που θα μου έκανε κλικ ώστε να ακούσω τη «Νεροποντή», την καινούργια δουλειά του Ιωαννίδη. Μέγα λάθος. Κι αν ο χρόνος δεν ήταν σχετικός, θα έλεγα πως τζάμπα έχασα τόσες μέρες.

Το cd είναι καταπληκτικό. Τόσο καλό που αν δεν άκουγα την ελληνική γλώσσα αποκλείεται να πίστευα πως προέρχεται από Ελληνα καλλιτέχνη. Σούπερ. Με εναλλαγές ρυθμών, με φοβερές μουσικές, με απρόβλεπτη εξέλιξη. Lost in space με άλλα λόγια. Ενας ολόκληρος καινούργιος μουσικός κόσμος. Μέχρι και χιούμορ με ψαλμωδίες κάνει ο Αλκίνοος. Εχει βέβαια και εξαιρετικούς καλλιτέχνες να τον πλαισιώνουν, από τον Μιχάλη Καπηλίδη στα ντραμς και τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βουλγαρικής Εθνικής Ραδιοφωνίας, μέχρι τη Σόνια Θεοδωρίδου, λιτή και απέριτη στα φωνητικά. Αλλά, το βασικότερο είναι η έμπνευση. Κι αυτή βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Μου έφερε στον νου το «Ρεμπέτικο» του Ξαρχάκου. Τότε, πιτσιρικάς ακόμα, άκουγα φανατικά μόνο ξένα τραγούδια. Μέχρι που αγόρασα το διπλό βινίλιο με τη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου. Εκανα μέρες μέχρι να καταφέρω να περάσω στη δεύτερη πλευρά τού (πρώτου) δίσκου. Την άκουγα ξανά και ξανά. Τόσο πάθος, τόσο πολύ εντυπωσιάστηκα. Δεν συγκρίνω καταστάσεις, ούτε βέβαια εποχές, αλλά δίχως αμφιβολία ο Αλκίνοος έφτιαξε έναν από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους των τελευταίων ετών."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Fortino Samano

Toυ Θανάση Παπακωνσταντίνου

Κάθε κοινωνικός σχηματισμός που έχει ή θέλει την εξουσία εκτρέφει και εκπαιδεύει μαντρόσκυλα. Το κράτος έχει την αστυνομία και το παρακράτος. Στα κόμματα έχουμε τα ονομαζόμενα «κομματόσκυλα». Επιλέγονται επιθετικές ράτσες και βέβαια εκπαιδεύονται για να αναπτύξουν στο έπακρο αυτή τη ροπή. Αντίθετα οι διάφορες αντιεξουσιαστικές ομάδες δεν έχουν ανάγκη για κάτι τέτοιο γιατί δεν έχουν σκοπό να καταλάβουν την εξουσία ούτε μάντρες να φυλάξουν. Έτσι γίνονται πιο ευάλωτοι σε προβοκάτσιες μα καλύτερα ελεύθεροι και ευάλωτοι παρά σκλάβοι και ασφαλείς. Πολλοί κρύβουν τα πρόσωπά τους είτε για «τεχνικούς» λόγους (προστασία από δακρυγόνα και άλλα παρανοϊκά σκευάσματα καταστολής) είτε και για να μην τους αναγνωρίσουν από τη στιγμή που κάνουν παράνομες ενέργειες. Όποιος φοράει κουκούλα δεν σημαίνει πως είναι δειλός. Είναι δειλός -ας πούμε- ο κομαντάντε Μάρκος;

Κατανοώ τη βία των αδύνατων που προσπαθούν να υπερασπίσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχει ηθικά ερείσματα. Φοβάμαι όμως πως όποιος μολυνθεί από τον ιό της βίας, ακόμα και όταν ο στόχος του είναι ουμανιστικός, θα αποτύχει στο τέλος. Το μέσον κι ο σκοπός αγιάζουν το αποτέλεσμα. Αντί για τη βία προτιμώ την ανέλιξη της πνευματικότητας και την ανθρωπιά ως μέσο για μια καλύτερη ζωή. Παρ' όλα αυτά όμως θεωρώ τους αντιεξουσιαστές σαν το πιο ανιδιοτελές και θαρραλέο τμήμα των κοινωνικών αγωνιστών είτε στα δικά μας πρόσφατα γεγονότα, είτε στο απώτερο παρελθόν είτε στο μέλλον, τοπικά ή παγκόσμια...

Σαν επίλογο, συμπληρώνοντας ίσως τα παραπάνω με κάτι από το διακόνεμα μου, παραθέτω τις δύο τελευταίες στροφές από το ακυκλοφόρητο τραγούδι μου «Ο Σαν Μικέλε Είχε Εναν Κόκκορα»:

Πείτε μου. Μη βρέθηκε η σκάφη που, παλιά,
λουζόμουνα με ήλιο και με χιόνι
ή τα μαλλιά που φύλαξε απ' την πρώτη μου κουρά
η μάνα που ακόμα ρούχα απλώνει;
Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,
σύντροφοι, μήπως βρέθηκε και κείνο,
να φτύσω μέσα με θυμό που οι νέες εποχές
με κάνουνε να μοιάζω μ' αρλεκίνο;

Eφημερίδα ΑΥΓΗ Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Σωκρατης Μαλαμας-Το γραμμα

Ο αρχηγός της φυλής του live

Είναι ιδιόρρυθμος; Εχει σκοτεινιές, μεγαλύτερες απ' ό,τι οι υπόλοιποι; Γιατί είναι από εκείνους στους οποίους, κυρίως, έχουν φορτώσει κατά καιρούς τη «μιζέρια» του έντεχνου; Αλλά και τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο ιδιαίτερο ώστε για τα live του να πρέπει να κάνεις κράτηση τουλάχιστον δυο βδομάδες πριν; Γιατί, όπου κι αν εμφανίζεται, ο κόσμος γεμίζει τριπλοσειρά τα μπαρ; Ο Σωκράτης Μάλαμας, με 19 χρόνια στη δισκογραφία, είναι μια εμβληματική φυσιογνωμία της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής, ικανή να συσπειρώσει γύρω απ' το όνομά του κανονικούς οπαδούς.

Ας τον παρατηρήσουμε στον «Σταυρό του Νότου». Είναι μποέμ, αλλά παρ' όλα αυτά ξέρει πια πώς να μη ριψοκινδυνεύει τη ροή του προγράμματός του και πώς να ισορροπεί σε μια άψογη αταξία, ικανή να ενισχύει όσο χρειάζεται την αίσθηση του αυθόρμητου. Οι μουσικοί του (Γ. Παπατριανταφύλλου, Κ. Ταπάκης, Ν. Παραουλάκης, Θ. Μιχαηλίδης, Κλ. Αντωνίου, Φ. Σιώτας, Π. Ζαφειρίου), όλοι ένας κι ένας, δεν ασφυκτιούν ούτε όμως το παρακάνουν, στο όνομα της χαλαρής σχέσης με το κοινό. Ισορροπούν κι αυτοί στις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις -από τα κατ' εξοχήν προνόμια των live του Μάλαμα. Κι εκείνος στο μέσον με την κιθάρα του, έχει κάτι το επιβλητικό χωρίς να είναι αυστηρός. Λιτός και δωρικός, ναι, αλλά την ίδια στιγμή, τέτοιοι χαρακτηρισμοί που συνήθως ταυτίζονται με την αμιγή λαϊκότητα, υπονομεύονται από εγκεφαλικότερους στίχους, υπόγειες μελωδίες και τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή του, που δεν παραπέμπει σε καθαρά λαϊκό ηχόχρωμα.

Ο Μάλαμας έχει βέβαια κάτι το πηγαία λαϊκό. Ανταποκρίνεται όμως και σε μια εξελληνισμένη και προσωπική εκδοχή του τρίπτυχου που έκανε ακαταμάχητους τους ροκ τροβαδούρους του '60: αντί για το «sex, drugs and rock'n'roll», αισθησιασμός, αλκοόλ και λαϊκό μπλουζ υπέρ της επί σκηνής μυθολογίας του. Η παραλλαγή του ασκεί εξίσου μεγάλη γοητεία. Οι νέοι άνθρωποι πάντα αναζητούν έναν ήρωα στο δικό τους road story, ακόμα κι όταν η γενιά τους δεν περιπλανιέται μ' ένα σακκίδιο στον ώμο, αλλά χτυπάει 10ωρο σε μια πολυεθνική. Θέλουν να μοιράζονται την ψευδαίσθηση ή και την ειλικρίνεια της εξομολόγησης, το σταδιακό «ανέβασμα» του ποτού, το «κατέβασμα» στη στιχουργική του υποσυνείδητου, το ταλέντο εκείνου που ακομπλεξάριστος χρησιμοποιεί υπέρ του ό,τι τα παιδιά της πόλης υπό άλλες συνθήκες δεν θα κατανοούσαν: ο Μάλαμας προέρχεται από την περιφέρεια, το υπενθυμίζει με κάποιους ιδιωματισμούς ή προσφωνήσεις («πουλάκι μου», η διασημότερη), ζει για διαστήματα αποκεντρωμένος, γουστάρει τα δημοτικά και τα βαριά λαϊκά και έχει αντλήσει και από αυτά για να βάλει τη δική του τραγουδοποιητική σφραγίδα.

Ο ίδιος, ως ένα από τα ισχυρά αντίδοτα της ποπ ελαφρότητας (εκείνης που αγνοεί οποιαδήποτε άλλη μελαγχολική σκέψη πέραν αυτής που δικαιολογεί ένας ερωτικός χωρισμός), συγκεντρώνει κάθε τόσο και τα βέλη. Δεν μου φαίνεται ότι ιδρώνει το αυτί του. Ακόμα κι όταν το τελευταίο του δισκογραφικό υλικό («Δρόμοι») δεν είναι από τα πιο γερά χαρτιά τού μουσικού του βιογραφικού, ξέρει τον τρόπο να το περνάει «κάτω». Κι αυτό ακριβώς κάνει στο πρώτο μέρος του προγράμματος με σύμμαχο τη Μαρίνα Δακανάλη, μια νέα τραγουδίστρια με ωραία φωνή που την επιδεικνύει σε όλο της το εύρος όταν ερμηνεύει δύο παραδοσιακά του τόπου της, της Κρήτης. Κι από κοντά, ο Κλέων Αντωνίου λέει το περίφημο ηπειρώτικο «Στης πικροδάφνης τον ανθό», σε μια από τις ευφυέστερες διασκευές που έχουν κάνει οι Mode Plagal, καθρεφτίζοντας την παράδοση σε ροκ κιθαριστικά σόλα και τζαζ τζαμαρίσματα.

Ο αρχηγός της φυλής του live, Μάλαμας, κλιμακώνει σταδιακά τη διάθεση του κοινού του παρεμβάλλοντας μια μεγάλη επιτυχία όπου πρέπει, είτε από τις δικές του («Να βάλω τα μεταξωτά», «Το γράμμα», «Πριγκιπέσα»), είτε από αυτές των συμμετοχών του σε δίσκους άλλων (προεξάρχοντος του Θανάση Παπακωνσταντίνου, από τον οποίο ανθολογείται ο «Διάφανος», «Ο Τειρεσίας», «Στην κοιλάδα των Τεμπών», κοντά σε άλλα, όπως το «Στα είπα όλα» του Μίλτου Πασχαλίδη). Και όπως είναι φυσικό, αν στις μεγάλες επιτυχίες οι διαθέσεις συγκλίνουν, στις υπόλοιπες περιπτώσεις καθένας έχει το δικό του αγαπημένο -στη δική μου περίπτωση αυτό είναι το «Πετάω πέτρες στο γιαλό», «Ο Μάντης» και το «Ριφιφί». Οπως και το «Στα μάτια τα ψιχαλιστά», ένα από τα δίστιχα του Παπαδιαμάντη που μελοποίησε ο Μανώλης Λιαπάκης και ερμηνεύει μοναδικά ο Μάλαμας.

Αλλά αυτό δεν μας το χαρίζει, όσο κι αν το ζητούμε. Ομως, ούτε το εμβληματικό του «Τσιγάρο ατελείωτο» λέει. Το ξέχασε; Προτιμώ να σκεφτώ κάτι συμβατότερο με την εικόνα του: ότι απόψε δεν γούσταρε να το πει.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/02/2008

Ηρωίνη και μαυράκι...

Το πολλαπλό σου είδωλο

Η απίστευτη ιστορία για το πώς ηχογραφήθηκε το κομμάτι, από συνέντευξη του Αργύρη Μπακιρτζή:

"Το τραγούδι «Το πολλαπλό σου είδωλο» το είχαμε αφήσει τελευταίο, επειδή ήταν αρκετά δύσκολο για τη φωνή μου.Το παίξαμε μία φορά, δεν μου άρεσε και είπα στον Παπάζογλου να το ξαναγράψουμε. Εκείνος είχε ένα ραντεβού και βιαζόταν. Εξοργίστηκε και μου μίλησε σχετικά άπρεπα. Ενιωσα πολύ άσχημα. Ή έπρεπε να μαλώσω και να μη γίνει ο δίσκος ή να σκύψω το κεφάλι και να το αφήσω να περάσει. Δεν ήξερα τι να κάνω. Οπότε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η κοπέλα για την οποία είχα γράψει το τραγούδι και με την οποία είχα χαθεί, σαν από μηχανής θεός, κατέβαινε τις σκάλες του στούντιο στο βάθος. Μόλις την είδα, ξεχάστηκα και γράφτηκε η πολύ ωραία, συγκρατημένα δραματική, εκτέλεση του δίσκου."